Verbindend gokken

De oudste wil onze poes en hond dagelijks eten geven. “Want hij wil later dierenverzorger worden.”

Groot probleem dus deze ochtend toen de jongste ook plots de dieren wou eten geven. En de oudste dat niet toeliet. Want het is zijn taakje.

Huilertje in de zetel.
Bozertje aan het aanrecht.
Mama ertussen, met de gevleugelde woorden:” Dit is jullie probleem. Los het op.”
De oudste doet onmiddellijk een suggestie:
“Hij mag het medicijntje van de poes erbij doen.”
Geen reactie.
“Als je nu niet komt, doe ik het hé.”
Gehuil, maar geen beweging.
De oudste doet de medicijntjes er zelf bij.
“Hij mag het eten op de plaats zetten.”
Geen reactie.
De kat wordt ongeduldig.
De oudste ook.
Ik suggereer:
“Misschien kan je even naar je kleine broer toe gaan en overleggen. In plaats van tegen mij te zeggen wat jouw voorstel is.”
“Doe dat maar zelf.”
Ik herhaal: “Het is niet mijn probleem. Los het maar op. En denk eens na over wat jij nodig zou hebben, als je daar in de zetel zou liggen.”
Geen reactie van beide kanten.
De poes springt op het aanrecht.
Vol ongeduld.
Onderhand heel hongerig.

Ik weet niet meer wie het eten nu uiteindelijk op de juiste plaats heeft gezet.
Ik weet wel dat dat niet uitmaakte.
Ik had nog steeds een huiler en een bozer.
En het was hoog tijd om naar school te vertrekken…

De oudste trekt zich terug op zijn kamer.
Ik vraag mijn kleintje, luid genoeg zodat de oudste het hoort:
“Wat maakte nu dat jij plots ook de poes wil eten geven? Wat maakte jou zo verdrietig toen broer dat ook wou blijven doen, omdat hij het zijn taakje vindt?”
Schoudertjes worden opgehaald.
Ik ga ervanuit dat dat wil zeggen: ik vind dit gesprek ok, maar ik weet het antwoord niet op de vraag.
Dus ik besluit te gokken:
” Vond je het belangrijk om iets samen met broer te doen? ”
” Neen. ”
” Was je bang dat mama jou niet even goed zou vinden, als jij geen taakje doet?”
“Neen”.
Maar toch zie ik in zijn oogjes dat “Ben je bang…” wel in de juiste richting gaat.
Dus daagt me plots iets:
“Ben je bang dat de poes en de hond jou minder lief gaan vinden, omdat broer ze eten geeft. Wil je een eerlijke kans?”
Zijn oogjes gaan stralen. Ja, dat is het!
(Dankjewel, mamatalent van buikdenker!)

Ik vertel hem: “Ik denk dat het voor broer heel belangrijk is, dat hij verantwoordelijkheid mag opnemen voor een taak in huis. Voor jou is het belangrijk dat onze dieren jou ook aardig vinden. Wat zouden we daarrond kunnen afspreken?”

De spaalkamerdeur van de oudste gaat open. Ik ben blij dat hij een kleine luistervink is. Hij vraagt:” Wat hebben jullie et besproken? ”
Ik weet dat hij dat weet.
Toch geef ik hem de leiding.
De kans om er ook in dialoog voor open te staan. En een inbreng te hebben.
Ik grijp de kans aan als dubbelcheck of de jongste helemaal mee is in het verhaal. Dus vraag aan het kleintje: “Vertel jij eens aan broer wat we hebben besproken?”
Mijn hart maakt een ferme sprong als hij vertelt: “Ik ben bang dat de dieren mij niet zo leuk gaan vinden, als ik ze geen eten geef.”
De oudste vertelt: “Ik vind het belangrijk dat ik een eigen taakje heb. Maar ik heb wel ideetjes om ervoor te zorgen dat onze poes en hond van je houden. Ik zal je daarmee helpen. We gaan ze veel knuffelen en aaien. En snoepjes geven.”

Twee blije gezichtjes stappen (alweer) vijf minuten te laat de school binnen.
En ik vind het niet erg,
want ze hebben al ontzettend veel geleerd vandaag! 💗

💗💗💗
Mamamagie is…
Empatisch luisteren via gokjes om kinderen woorden te geven voor behoefte en gevoel.
💗💗💗

Evelien Lombaert, 16/11/2018