Op kamp?! Een ramp!!

Denk ik aan vakantie, dan denk ik aan kampjes. Denk ik aan kampjes, dan denk ik aan een angstig kind. Denk ik aan een angstig kind, dat niet wil gaan, dan denk ik aan mezelf, als twijfelende mama: wat doe ik er nu mee? Dwingen? Of thuis houden? Toen hij een kleuter was, keek ik...

Moeder of mama?

Gisteren vroeg een vriendje aan mijn zoon: "Waar staat je moeder op ons te wachten?" Toevallig bevond ik me binnen gehoorsafstand. Ik hoorde hem antwoorden: "Moeder? Moeder? Ik heb iets veel mooiers: ik heb een mama." 💝💝💝 Plots was ik me heel erg bewust van de gevoelswaarde van de woorden "mama" en "moeder" voor mij....

Groeien in gevoeligheid

Het raakt me allemaal zo diep soms. zelfs als het niet van mij is. Soms voelt het zo zwaar, dat diepe van anderen ook te dragen. Soms voelt het zo eenzaam, het op mijn schouders te tillen. Soms voelt het zo verdrietig, dat wat me raakt intens te voelen. Soms maakt het me ook bang,...

Tussen iets weten en iets leven…

Ik heb het weer gedaan. Ik heb weer eens mijn mening ongevraagd gegeven. De andere heeft daar een verwijt of een oordeel in gehoord. Wellicht terecht. En wordt door mijn woorden geraakt. En ik ben van de kaart. De rest van de dag heb ik er last van. Onnoemelijk veel last. Van alle veroordelingen, die...

Mijn buiten de lijntjes – jongens ❤️

Daar gaan ze... Mijn twee jongens, die van fluffy houden. Mijn twee jongens, die instant verliefd werden op een 'zachte' winterjas. Mijn twee jongens, zoals ze zijn. Ze houden van zacht en warm en lief. En van wilde dieren. Dus deze zachte tijgerstof en die poezelige jaguarprint... zijn alles wat hun kinderhartje wenst. Ze beschouwen...

Knuffelen = liefde ontvangen.

Ik heb last van mezelf. Mijn hart klopt sneller dan normaal. Mijn bewegingen gaan trager. Ik "moet" vanalles. Heb nergens zin in. Mijn lijf vertelt me dat het niet klopt. Ik heb het lastig. Ik voel het. Het frustreert me mateloos dat ik niet weet vanwaar het komt. Dat maakt het nog lastiger. 😉 Een...

Mamawaarde in ‘slaande ruzies’

Al een hele tijd geleden en toch nog zo gekend (en gevreesd, stelde ik vast in mijn systeem) : een 'slaande' ruzie. Plots was ze er. Eerst waren ze nog "mooi" samen aan het spelen. Een beetje wild, dat wel. Maar het was écht, puur, wild jongensspel met lopen en zwaarden en slingeren... Tot plots...

Stralend sluitstuk van hechting.

Ik voelde wel dat er iets niet helemaal was zoals het hoorde, tussen mijn jongens en mij. Ik probeerde eerst hen te veranderen. Lukte niet. Geen effect ook, of zelfs tegenovergesteld. Ik probeerde toen mezelf te veranderen. Dat lukte beter. Meer effect ook, in de gewenste richting. Maar nog niet helemaal 'dat'. Toen ging ik...