De mama-leerkuil… Of hoe scherven geluk brengen.

De mama-leerkuil: hoe scherven geluk brengen… ❤️

Een glas gaat om…

Per ongeluk. Omdat mijn zoontje iets wil tonen in het boekje van Mini-Europa waarin we bladeren. Uit enthousiasme dus.
En uit betrokkenheid.

Het glas is stuk.
Het boekje nat.
En ik geschrokken.
Bang voor het rondvliegen glas in mijn richting.

Mijn zoon roept: “Oh neen!”
Ook hij is geschrokken.
En verdrietig.
Gok ik.

En dan voltrekt zich het wonder, waarvan ik zo versteld sta, dat ik het wil delen…

Ik zeg zonder erover na te denken:
“Ach schat, het was maar een glas en het was maar water. Ik ben een beetje geschrokken omdat het glas mijn richting uitkwam, maar ik heb niets. En ik denk dat jij ook geschrokken bent, hé?”

Je had me vijf jaar geleden moeten horen als er een glas om ging!  De beschuldigingen en verwijten werden misschien niet altijd uitgesproken, maar gonsden van frustratie-energie door de kamer. Ongetwijfeld. En ongeacht de intentie van mijn zoon. Glazen omstoten was ‘verboden terrein’.

Het wonder waarover ik het heb…
heet ‘leren’. 

Vroeger ging ik op automatische piloot beschuldigen en was ik onbewust, onbekwaam.

Daarna besefte ik dat ik het anders wou, zonder verlies van veiligheid en verbinding. Ik wist alleen niet hoe en werd bewust onbekwaam.

Toen leerde ik geweldloze communicatie van Marshall Rosenburg, Aware parenting van Aletha Solter en de op hechting gebaseerde visie op opvoeding van Gordon Neufeld kennen en kreeg dankzij hen handvaten voor het ‘hoe’ van die verandering. Ik ontwikkelde nieuwe manieren van denken en handelen, meer in lijn met mijn verlangen naar verbinding. Dat vroeg heel wat aandacht en energie. En de nodige mildheid voor mezelf als ik het weer eens deed, zoals ik dat liever niet meer wou. Ik werd bewust, bekwaam.

Gisteren, toen het glas omviel, kwam het antwoord vanzelf. Zonder er energie in te steken. Zonder het bewust samen te stellen. Zonder erover na te denken. Het kwam automatisch.

Vandaag vier ik dus dat ik uit de mama-leerkuil ben geklauterd en het leerstadium “onbewust bekwaam” heb bereikt om om te gaan met de uitdaging ‘omgevallen glas’ op de manier die ik wil: empathisch naar mezelf en onvoorwaardelijk de goede intenties ziend van mijn kind.

Vandaag vier ik feest om het gebroken glas…
Het is eens wat anders.
Eindelijk snap ik dat scherven geluk brengen. 

Evelien Lombaert, 22 augustus 2020

(Delen mag. Als hart onder de riem van alle mama’s en papa’s, ergens in de leerkuil, onderweg naar de mama’s en papa’s die ze willen zijn. Geef niet op, er komt een dag om te vieren… Écht. ❤️)